ROZDZIAŁ 16. 'SIEBIE JUŻ NIE POZNAJĘ'

*Cassandra*

   Kolejna noc z rzędu, kiedy budzę się bez konkretnej przyczyny. Kolejna noc z rzędu, kiedy zostaję sama ze swoimi myślami i mimo, że jestem niesamowicie zmęczona, jest to kolejna noc przespana tylko w połowie. Jedynie jej namiastka. Chciałabym mieć przy sobie osobę, przy której mogłabym nareszcie odpocząć. Przy której mogłabym na chwilę zasnąć, zapomnieć o otaczających mnie sprawach i dostarczyć odrobinę energii dla swojego organizmu, który naprawdę tego potrzebuje. Nie wiem, ile tak wytrwam. Spać jedynie 4 godziny dziennie? Na kilku kawach? Chyba nie jedna osoba już dawno by zemdlała.

   Przewróciłam się na drugi bok i dostrzegłam, że w pokoju zrobiło się znacznie jaśniej niż było jeszcze pół godziny temu. Sięgnęłam po telefon leżący na szafce obok łóżka i uniosłam go, by sprawdzić godzinę. Światło oślepiło moje oczy, a gdy ekran przedstawił aktualna godzinę, zrozumiałam, że jest już prawie piąta rano. Czyli obudziłam się znacznie później niż zwykle, co znaczy, że może dochodzę do normalności. Ale 'może' nie oznacza, że na pewno.

   Zablokowałam wyświetlacz, ścisnęłam telefon w ręce, zamykając oczy i głęboko oddychając, i rzuciłam już pobity doszczętnie smartfon na blat szafki. Jeśli w następnym tygodniu również nie będę prawie spać, to chyba poszukam jakiegoś specjalisty. A jeżeli on też nie pomoże, to już nic nie pomoże. Zostanie w ostateczności rzucić się z dachu tego budynku i sprawa załatwiona. Poszłoby może i ciut boleśnie, ale szybko. Poza tym, po co miałabym się tym przejmować, skoro zaraz już nie musiałabym żyć? Logiczne myślenie.

   Przewróciłam się na plecy, otworzyłam znów oczy i zobaczyłam biały sufit, widoczny teraz dzięki wschodzącemu słońcu. Nie no, przecież to jasne, że już dziś nie zasnę, nawet jeśli jestem niezwykle zmęczona. Po prostu mój organizm robi co chce i ja chyba nie mam tu nic do gadania. Mam popieprzone życie. Definitywnie.

   Usiadłam i przeczesałam dłonią włosy. Zeszłam z łóżka i stanęłam na chłodnych panelach, a moje ciało przeszedł dreszcz. Mimowolnie się zatrzęsłam i wsunęłam stopy w kapcie, a potem wyszłam ze swojej sypialni. Przeszłam przez korytarz i natychmiast zmrużyłam oczy, gdy doszło do nich jasne światło z salonu. Ale wszystkie światła chyba gasiłam, więc nie powinny się świecić. Jeszcze tak mnie nie pokręciło, nie lunatykuję. A jeśli to nie byłam ja, oznacza to, że jeszcze ktoś w tym apartamencie nie śpi. I już chyba domyślam się kto.

   Dotarłam do głównego pomieszczenia w moim domu i zobaczyłam na kanapie Jake'a z laptopem na kolanach. Był jedynie w szortach, a przed nim stał talerz z kawałkiem czekoladowego ciasta. Przez okno w tej części mieszkania można było zobaczyć, jak piękny jest wschód słońca. Idealny widok na początek dnia. Ruszyłam w kierunku chłopaka powolnym krokiem.

- Co robisz tutaj o tej porze? - zapytałam. Pytanie miało być oczywiście kierowane do niego, ale najwyraźniej szłam zbyt cicho, by mógł wiedzieć, że jestem w tym samym pomieszczeniu wraz z nim, bo laptop o mało co nie spadł z jego kolan i zobaczyłam wtedy, że chyba ciut go zaskoczyłam. Nie ciut, dość bardzo, by zaczął szybciej oddychać.

- O matko. - Zamknął oczy i głęboko odetchnął. - Nieźle mnie przestraszyłaś, Cass. - Ponownie oparł się wygodnie o zagłówek kanapy i spojrzał na mnie, gdy usiadłam zaraz obok niego.

- Co tu tak wcześniej robisz? - zapytał, a ja westchnęłam.

- Nie mogę spać, jak co noc. - Pokręciłam głową i przeniosłam wzrok na okno. Z minuty na minutę robiło się coraz piękniej, a co za tym idzie, także jaśniej. - A ty? - odbiłam pytanie do niego.

- Chyba mój mózg też uznał, że mam już dłużej dziś nie spać. - Wzruszył ramionami, a ja zerknęłam na ławę na przeciw.

- Jest jeszcze kawałek tego ciasta czy zabrałeś wszystko?

- No przecież, że jest – odparł z delikatnym uśmiechem.

- To zaraz wracam. Muszę dostarczyć sobie trochę cukru. - Wstałam z kanapy i pokierowałam swoje nogi ku kuchni.

- I słusznie. Jesteś chuda jak patyk – usłyszałam jeszcze za sobą.

- Kelly jest szczuplejsza – odpowiedziałam, wchodząc do kuchni.

- Kelly to modelka, a ty jesteś prawie tak samo szczupła jak ona.

- No dzięki, brat. - Otworzyłam lodówkę.

- To miał być komplement. Wszystkie modelki to wieszaki na ubrania – powiedział głośniej, gdy zorientował się, że już mnie tam nie ma. - Ale się nie obrażaj, dobra?

- Czyli Kelly to wieszak na ubrania, tak? - zapytałam, próbując ukryć swoje rozbawienie. Ten chłopak potrafi rozśmieszyć mnie nawet w najbardziej beznadziejnej sytuacji. To cecha na plus.

- Ej, ty tego jej nie mów, bo więcej się do mnie nie odezwie.

- Spokojna głowa – zapewniłam go, wyjmując duży talerz z ciastem.

- Ale wiesz, że chodziło mi o to, że... - zaczął ponownie mówić, a ja wyczułam w jego głosie zawahanie.

- Że co? - zaciekawiłam się, stawiając ciasto na blat. Odwróciłam się, by poszukać noża, ale zamiast tego natrafiłam na coś innego. Jestem pewna, że tego wcześniej tu nie było.

- Mam piękną siostrę – dokończył Jake po chwili.

- No to... dzięki Jake – odparłam nieco sztywnie.Sięgnęłam po nieduże pudełko, zapakowane w czarny papier i obwiązane dookoła różową wstążką. Oczywiście, że tego wcześniej tu nie było, przecież bym to zobaczyła.

   Zerwałam papier, a moim oczom ukazało się jasne pudełko. W oczy wpadło mi logo Apple i już wiedziałam, co jest grane. Nim otworzyłam pudełko, zamknęłam oczy i głęboko odetchnęłam, by się uspokoić. Chyba go zabiję. Otworzyłam opakowanie i zobaczyłam przed oczami najnowocześniejszy model białego iPhona. Wzięłam go do rąk, był identyczny jak ten mój, który w tej chwili był pobity.

W pudełku leżała też mała, blado-różowa karteczka, którą od razu, gdy zobaczyłam, wzięłam do ręki, odkładając wcześniej smartfon na miejsce. Zaczęłam czytać i to potwierdziło moje przypuszczenia.

'Widziałem, że twój odrobinę się pobił. Nie mogłem już dłużej na niego patrzeć, więc mam nadzieję, że ten przyda ci się bardziej. - L.'

   Ścisnęłam mocno szczękę, schowałam wszystko z powrotem do pudełka i zabrałam ze sobą, a potem przeszłam do salonu.

- Jake, widziałeś by Louis coś tu zostawiał, kiedy tu przychodził? - zapytałam, stojąc za kanapą.

Odwrócił się do mnie i zmarszczył czoło, nie wiedząc, o co mi chodzi.

- Nic nie widziałem, przecież wygoniłaś nas do pokoju – odparł.

   I wtedy przypomniałam sobie też o tym, że ostatecznie nie porozmawiałam z nim o tym, że podsłuchiwał. Co ze mną jest nie tak? Liczę tylko na to, że nie słyszał tego dokładnie, a jeśli słyszał, nie zainteresuje się tą sprawą. Nie będę z nim o tym rozmawiać. Chyba, że zacznie pytania. Lepiej, gdy oboje zapomnimy o tej sprawie.

- Dobrze, a jak wyszedł, czy zobaczyłeś coś na blacie w kuchni? - zapytałam zdenerwowana.

- A jakbyś mogła powiedzieć coś więcej... - Uniósł jedną brew.

- Chodzi mi o to. - Uniosłam pudełko, pokazując mu. - Było zapakowane w czarny papier i różową wstążkę.

- Widzę to pierwszy raz. A co?

- Nie ważne. Czyli, że wcześniej tego nie widziałeś, tak? A jak byłeś w kuchni po ciasto? - zadawałam kolejne pytania.

- Cholera, Cassandra, przecież mówię, że nic nie widziałem. Nie wierzysz mi? - Teraz to on podniósł głos.

- Nic takiego nie powiedziałam – mruknęłam pod nosem, odchodząc w innym kierunku.

   Skoro nie było tego popołudniu, musiał wejść tu w nocy. Tylko pytanie: jak? I dlaczego po prostu nie mógł dać mi tego osobiście? Stalkuje mnie, nawiedza mój apartament? Nie uwierzę, gdy zaprzeczy.

   Podeszłam do drzwi wejściowych i nacisnęłam klamkę. Nie ustąpiły i na tą chwilę nie wiedziałam, co mam myśleć. Gdyby się włamał, to nie mógłby zamknąć drzwi, prawda? No, bo raczej by nie mógł. Więc jak tu wszedł? Jake go wpuścił? Raczej to też nie jest możliwe.

   Wróciłam do salonu i stanęłam przy jednej ze ścian.

- Nikogo tu w nocy nie było? Nikogo nie wpuszczałeś? - zapytałam cicho, już całkiem wymęczona tym wszystkim.

- O ile wiem – nie. Przecież spałem, nikogo nie wpuszczałem. Możesz mi powiedzieć, o co chodzi? - wyskoczył z pretensjami.

   Nie odezwałam się, patrzyłam na niego przygaszona i nie wiem, czy chciałam, by po prostu powiedział, że ktoś tu był. Odepchnęłam się od ściany i bez słowa wyszłam. Wróciłam do swojej sypialni, odłożyłam trzymane w rękach przedmioty na szafkę i wzięłam stary telefon, a potem usiadłam na łóżku. Wybrałam numer Tomlinsona i czekałam.

   To jest kolejny raz, gdy dzwonię do niego w czasie, gdy powinnam spać. Mogłabym zadzwonić do niego za kilka godzin, ale chyba po prostu potrzebuję się dowiedzieć tego już teraz. Muszę się upewnić, że się nie myliłam. Nie chcę, by do głowy przedostała mi się myśl, że ktoś inny mógł się tu wkraść. To by mogło się łączyć z włamaniem, które miało miejsce w wieżowcu jakiś czas temu.

- Z jakiego powodu budzisz mnie o tej porze w sobotę, kobieto? - usłyszałam w słuchawce zachrypnięty głos. Śpi? Och, czyżby? Świetna przykrywka, Tomlinson.

- Ty już doskonale wiesz z jakiego powodu – syknęłam.

- Nie, nie wiem. Wyjaśnij mi to po prostu i nie dogryzaj mi tak jak zwykle.

- Ja ci dogryzam, ja? Jesteś zdrowo walnięty – stwierdziłam.

- Za to ty dość często mnie wnerwiasz. Przejdź do tematu, mów – nakazał.

- Włamałeś się do mnie w nocy? - zapytałam prosto z mostu.

- O co ci chodzi? Nie byłem u ciebie. Po cholerę miałem przychodzić?

- Tak? Czyli ten iPhone pojawił się tu magicznym sposobem?

- A to.. o to ci chodzi... - Usłyszałam jak wypuszcza powietrze z płuc. Nastała długa chwila ciszy, którą chciałam właśnie przerwać, ale on był pierwszy. - Gdy byłem u ciebie w południe, to przyniosłem to.

- Niemożliwe, nie było tego wcześniej. Wiem, co mówię, nie omamuj mnie.

- Nie kłamię, Cassandra. Może tego nie widziałaś, ale położyłem pudełko na blacie w kuchni. Nie wiem, pewnie nie zdążyłem ci o tym powiedzieć, ale nie byłem u ciebie w nocy. Dlaczego tak myślisz? Jak ci to niby przyszło do głowy? I dlaczego myślałaś, że się włamałem? Znalazłaś jakieś tropy prowadzące do mnie czy jak? - po kolei zadawał pytania, a ja powoli zaczęłam się w tym wszystkim gubić.

- Nie, to znaczy... niby drzwi były zamknięte i nic nie widziałam... Ja... Boże, przepraszam. Zapomnij, że dzwoniłam – wymamrotałam. Już chciałam się rozłączyć, ale mi to uniemożliwił.

- Poczekaj! Nie kończ. W końcu nie powiedziałaś nic o nowym telefonie. Podoba ci się chociaż? - zapytał nieco ciszej.

- No jasne, że mi się podoba, bardzo. Dziękuję. Skąd wiedziałeś, jaki posiadam model? Przecież one wszystkie są tak bardzo do siebie podobne.

- Ej, potrafię rozpoznać własny sprzęt. - Zaśmiał się i mnie to także rozbawiło.

- No, tak. Skąd taki pomysł, by mi to dać? Nie musiałeś tego robić.

- Wcześniejszy pobiłaś. I to akurat w mojej firmie. Uwierz mi, że nienawidzę patrzeć na te telefony, gdy są w takim stanie. Twój już pewnie był na granicy śmierci. - Ponownie się zaśmiał, a ja tylko się uśmiechnęłam.

- To jest najgorsza wada tych telefonów. Cały czas się biją.

- No cóż. Pracujemy nad tym, by nie rozbijały się tak często.

- Chyba nie wychodzi to wam zbyt dobrze.

- Możliwe, że nie.

- Dziękuję ci za... ten prezent, ale chyba będę musiała ci go zwrócić.

- Niby dlaczego? Jednak ci się nie podoba, tak?

- Nie, po prostu... to jest coś drogiego i nie powinnam przyjmować od ciebie takich rzeczy. Nie zrozumiesz.

- To tylko telefon. I przypominam ci, że mam dostęp do milionów takich urządzeń. Mogę to sobie po prostu wziąć i nie płacić, więc wziąłem jeden taki dla ciebie. Chyba musisz mieć z czego dzwonić. Zatrzymaj go. I tak masz dużo na głowie, telefonem już nie musisz się martwić. Jesteś naszą wspólniczką, a przyjaciołom trzeba pomagać.

- Dziękuję, nie... - głos mi się załamał, a gardło ścisnęło. - Po prostu dziękuję – wyszeptałam, a po moich policzkach spłynęły pojedyncze łzy. Co się ze mną, do cholery, dzieje?

- Dlaczego płaczesz? Wiem, co słyszę, więc nie mów, że nie. Powiedziałem coś nie tak? Uraziłem cię tym prezentem?

- Nie, nie – szybko zaprzeczyłam. - To nie tak. Po prostu... nie jestem przyzwyczajona, że ktoś wydaje na mnie pieniądze, a ty robisz to już kolejny raz i... Zawsze byłam zdana tylko na siebie, musiałam sama sobie radzić. Zawsze to ja rozwiązuję problemy w rodzinie i dysponuję pieniędzmi, i... to miło z twojej strony. Chyba jesteś pierwszą osobą, która wydaje na mnie tyle kasy. Dziękuję – załkałam i zakryłam twarz dłonią.

- Nie dziękuj. Pomogę ci, jeśli coś by się działo.

- Yhm... Rozumiesz, czemu płaczę? Nikt nigdy nie dawał mi takich rzeczy. Może jakaś biżuteria, ale nie to.

- Nie musisz nic więcej mówić. To był drobiazg. Jeżeli cię to uszczęśliwi, mogę dawać ci częściej takie prezenty – zaproponował.

- Przestań, nie. Nie potrzebuję ich. Tylko przypomniałeś mi przez to, że nawet mój były tego nie robił i... przepraszam. - Mocniej się rozpłakałam.

- Nie płacz. Mam przyjechać?

- Nie – wyszlochałam. - Przepraszam, że cię obudziłam. Chyba będzie lepiej, jak już się rozłączę. - Pożegnałam go tymi słowami, a nim się rozłączyłam – usłyszałam jeszcze cichą odpowiedź.

   Rzuciłam telefon na łóżko i na dobre się rozpłakałam. Dlaczego ja płaczę? Jeden drobny, a raczej duży gest, sprawił, że jestem w takim stanie. Nikt nigdy nie dawał mi tak drogich prezentów. Czasem na urodziny, ale zwykle nie i nigdy nic tak kosztownego. Dlaczego zrobił to akurat mężczyzna, z którym nic mnie nie łączy? Tylko pracujemy razem.

   Podsunęłam się bliżej poduszek i podkuliłam nogi pod samą brodę, i wtedy zobaczyłam w drzwiach Jake'a.

- Długo tu tak stoisz? - zapytałam cicho, pociągając nosem.

- Właściwie to prawie od samego początku, ale to nieważne. - Podszedł do mnie, usiadł obok mnie na łóżku i przytulił mocno do siebie. Pocałował mnie w czubek głowy, a ja powoli zaczęłam się uspokajać w jego ramionach.

- Zawsze będę przy tobie, Cassie – wyszeptał. To były ostatnie słowa, które usłyszałam nim znów, nie wiem jak, ale zasnęłam.

   I teraz to był dobry sen. Teraz spało mi się znów dobrze i przespałam kilka kolejnych godzin. Bo obok mnie był ktoś, kogo kochałam.

***

   Ostatni dzień lipca, a co za tym idzie, nasza mama jutro nareszcie wychodzi ze szpitala. Nadszedł w końcu ten dzień, gdy po 2 tygodniach spędzonych w tamtych miejscu, wraca do domu. Na obecną chwilę jej stan wrócił do normy i mamy nadzieję, że tak pozostanie przez dłuższy czas. Mimo, że odwiedzamy ją codziennie, Maddie i tak ogromnie za nią tęskni. Ja oczywiście również, ale w inny sposób, bo przecież tak normalnie nie widzę jej na co dzień jak moje rodzeństwo. Rozważałam to, by ponownie z nimi zamieszkać ze względu na stan jej zdrowia, ale po dłuższym namyśle, rozmowie z mamą i Jakiem, doszłam do wniosku, że jest dobrze tak jak jest teraz i ta zmiana nie jest aż tak bardzo potrzebna jak mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka.

   Po pierwsze: gdybym to ja się przeprowadziła, miałabym dalszą drogę do firmy i nie miałabym nadzoru nad swoim wieżowcem. Po drugie: jeśli to oni by się sprowadzili do mnie, Maddie miałaby dalej do szkoły i dalej od przyjaciół, tak samo i Jake. Ostatecznie podjęliśmy wspólnie decyzję, że wszystko zostaje na swoim miejscu, a Jake jak tylko będzie w domu, będzie opiekował się mamą. I ja wiem, że on będzie robił to najlepiej, i w tej kwestii mu ufam. Nie mam się o co martwić, bo mama zostanie w dobrych rękach. Nawet jeśli Jake'a nie będzie przez kilka godzin, bo będzie na uczelni lub w pracy. Doskonale wiemy, że u mnie byłoby tak samo, bo ja też codziennie przebywam dużo czasu w firmie. Pozostaje nam tylko myśleć pozytywnie.

   Usłyszałam dzwoniący telefon i przeniosłam wzrok z bajki w telewizorze na ławę na przeciw. Wstałam i sięgnęłam po nowy smartfon, a potem ponownie usiadłam na kanapie, oparłam się o zagłówek i przytuliłam do siebie Maddie, wpatrzoną w kreskówkę.

- Cassandra Miller, słucham? - Odebrałam, nie patrząc na dzwoniącego.

- Coraz częściej zwracasz się do mnie służbowym głosem – usłyszałam rozbawionego Tomlinsona w słuchawce. No jasne. Z kimże innym mogłabym rozmawiać, jeśliby nie z nim?

- Coraz częściej to słyszę twój głos, gdy do mnie dzwonisz. Zdecydowanie to już jest zbyt często – dogryzłam mu.

- Jak mam ważne powody to dzwonię. I właśnie jeden taki jest teraz.

- O co chodzi? - zapytałam, wciąż wpatrując się w telewizor.

- Dostaliśmy nagranie od anonima, na którym są Mitch i Oliver. W tle widać widok za oknem, ale żaden z nas nie ma pojęcia, gdzie to może być. A wiadomo, że nie odbijemy ich, jeśli nie będziemy wiedzieli, gdzie to jest. Czy nie mogłabyś do nas przyjechać? Może akurat ty byś rozpoznała to pomieszczenie.

- Chcesz, żebym przyjechała dzisiaj?

- Chcę, żebyś przyjechała jak najszybciej – usłyszałam jego odpowiedź i jęknęłam. - Co jest? Chyba urwiesz się z firmy, prawda? Zaraz wieczór.

- Problem w tym, że już jestem w domu.

- No to ja tego problemu nie rozumiem.

- Jake ma zmianę w sklepie i nie mam z kim zostawić Maddie – wytłumaczyłam.

- To przywieź ją ze sobą – zaproponował.

- Nie sądzisz, że dzieci i niektórych osób nie powinno mieszać się w coś takiego? - Uniosłam brwi w zdziwieniu.

- Powiedziałem, żebyś ją przywiozła. Nie kazałem jej być przy nagraniu. Nie jestem jeszcze idiotą i nie zrobiłbym czegoś takiego twojej siostrze. Umiem czasem pomyśleć o innych.

- Wow, rzadko ci się to zdarza, ale wracając do tematu... Tak mi się przypomniało, masz w domu pianino, prawda?

- No, mam. A co to ma do rzeczy?

- A jak jeszcze potrafisz śpiewać z dziećmi, to chyba postawię ci piwo. Już jadę.

***

- Naprawdę pośpiewam przy takim prawdziwym pianinie? - zapytała moja młodsza siostra, stojąca obok mnie przed willą Tomlinsona. Tryska energią odkąd powiedziałam jej, że tu przyjedziemy. Gdybym wiedziała, że tak zareaguje, przywiozłabym ją tu wcześniej. Może to był błąd, że jednak tego nie zrobiłam? - Cassie, naprawdę? - Pociągnęła mnie za rękę, gdy jej nie odpowiedziałam, bo się zamyśliłam.

- Naprawdę, Maddie. - Zaśmiałam się, spoglądając na nią z uśmiechem.

Zaraz przed nami otworzyły się drzwi, w których stał blondyn.

- Ale to nie jest Louis – powiedziała zaskoczona dziewczynka, gdy popatrzyła na mężczyznę przed nami. - Mówiłaś, że pójdziemy do Louisa. Nie mieszka tutaj? - zapytała z widocznym smutkiem, a ja potarłam dłonią jej ramię.

- Mieszka tu, głuptasie. To jego przyjaciel, Niall – wytłumaczyłam jej.

- To czemu nie powiedziałaś wcześniej? Cześć, Niall. - Pomachała mu, a my się zaśmialiśmy na jej słowa.

- Cześć, dziewczyny. - Niall ukucnął przed małą. - Jesteś Maddie, prawda? - Uśmiechnął się do niej.

- Jestem – odpowiedziała cichutko. - Fajne masz włosy. Mój brat też takie kiedyś miał. Szkoda, że już takich nie ma. - Machnęła rączką.

- Oj, Maddie, Maddie – westchnęłam. - Tylko nie opowiadaj wszystkich historii z naszego życia, bo jeszcze zdradzisz naszą tajemnicę i co będzie? - zapytałam, by już nie 'zanudzała' Nialla.

   Mamy z Maddie swoje tajemnice, o których wiemy tylko my i bardzo się pilnujemy, by ich nie wygadać. Jednym takim sekretem jest na przykład to, że podkrada Jake'owi słodycze, gdy tylko je ma i on, oczywiście, jeszcze się nie zorientował, że zawsze coś mu ubywa. Patrząc na taki sekret, trochę kiepsko byłoby, gdyby jakikolwiek z nich się wydał. Może nikt od razu by nas nie pozabijał, ale to jednak nasze siostrzane tajemnice i tego się trzymamy.

- Uuu... babskie sekrety potrafią być ciekawe – zagwizdał Niall. - Dobra, wchodźcie. - Wstał z podłogi i wpuścił nas do domu.

   Maddie od razu zaczęła się dookoła rozglądać z szeroko otwartą buzią. Widocznie była pod wrażeniem tak ogromnego domu, podobnie jak ja, kiedy przyjechałam tu pierwszy raz. No cóż, już na pierwszy rzut oka widać, że jesteśmy rodzeństwem. Te same geny i te same reakcje. Nie mówiąc już o nawykach żywieniowych.

- Ale duży dom... - powiedziała jakby oczarowana całym tym widokiem, który miała wszędzie przed oczami.

   Ona szła przed siebie, wciąż wszystko oglądając, a ja próbowałam jej chociaż nie zgubić. Ostatecznie gdy dotarliśmy do salonu, zatrzymała się i wtedy zobaczyłam, że w jej oczy wpadło już pianino. Tego właśnie się spodziewałam. Nigdy nie śpiewała przy żadnym instrumencie, chyba że włączyliśmy jej coś w internecie. Jeśli dziś jej się spodoba, zaczniemy poważniej rozważać szkołę muzyczną, do której mamy zamiar ją zapisać.

- Trochę jak pałac, co? - zapytałam z uśmiechem.

- A możemy tu zamieszkać? - zapytała, na co otworzyłam szerzej oczy.

- Czekaj, co? - zamarłam na chwilę.

- Ależ oczywiście – usłyszałam głos Tomlinsona gdzieś w korytarzu.

- C-co? - zająknęłam się, na chwilę wpadając w szok.

   Louis wszedł do salonu, a Maddie natychmiast pobiegła, by go przytulić.

- Słyszałaś, Cassie, słyszałaś? Możemy tu zamieszkać – Skakała z radości.

- Maddie, ale poczekaj... - zaczęłam mówić, ale nie skończyłam, bo mi przerwano.

- Nie pozbawiaj je tego szczęścia. Cieszy się, nie widzisz?

- Ale tak nie można. - Przełknęłam ślinę i podeszłam do siostry, by uklęknąć przed nią. - Maddie, proszę, nie wyobrażaj sobie za dużo. Przyszłyśmy tu tylko w gości, pamiętasz? Żebyś pośpiewała przy pianinie, tak? - powoli jej tłumaczyłam.

- No dobrze – posmutniała, na co mimowolnie westchnęłam.

- To nie chcesz jednak śpiewać? - zapytałam, a ona znów dostała energii.

- Chcę! - krzyknęła z uśmiechem i pobiegła w kierunku instrumentu. Usiadła przy pianinie i zaczęła naciskać przypadkowe klawisze.

   Wyprostowałam się i spojrzałam na chłopaków.

- Nigdy więcej nie wmawiaj jej takich rzeczy. Nie wiesz, jak trudno jest coś wybić dzieciom z głowy – zwróciłam się do Tomlinsona.

- Może wiem, może nie – wzruszył ramionami. - Ale nieźle ją to ucieszyło. Jest urocza, lubię ją – przyznał.

- Tak jak wszyscy.

- Widzę, że jest bardzo inteligentna – dodał Niall.

- O, i ty nie wiesz nawet jak bardzo – odparłam. - No, dobra. Który z was potrafi grać na tym pianinie i choć trochę śpiewać? - zapytałam wyczekująco.

- Ja z nią zostanę – odezwał się Louis. - Tylko błagam cię, Cassandra. Jak będziesz oglądać to nagranie, spróbuj wykombinować, gdzie to może być. Musimy ich znaleźć. Siedzą już tam prawie tydzień. Są jak rodzina...

- Zrobię co w mojej mocy, by wrócili do domu. Teraz ja też z nimi pracuję. I wiedz jedno: nigdy nie zostawiam przyjaciół w potrzebie. A teraz idź do niej, bo pomyśli, że ją zostawiliśmy – kiwnęłam na siostrę.

- Czasem jesteś bardziej profesjonalna niż niejedna osoba, którą znam. Dzięki. - Odszedł od nas i usiadł obok Maddie. Od razu zaczął z nią rozmawiać i już wiedziałam, że zostawiam ją w dobrych rękach. Nawet, jeśli to tylko kilkanaście minut.

- Chodźmy. - Niall uśmiechnął się lekko i ruszył w głąb domu.

   Spojrzałam ostatni raz na Maddie i poszłam za nim. Nigdy nie pozwolę, by mojej rodzinie stała się jakakolwiek krzywda lub żeby czegoś im zabrakło. Nigdy. Muszę ich chronić za wszelką cenę, bo w tej rodzinie to zadanie od kilku lat należy do mnie...

***

*Louis*

   Od 20 minut spędzam czas z tą niesamowitą istotką i jestem nią naprawdę zauroczony. Od dawna nie miałam kontaktu z tak małymi dziećmi i chyba dużo straciłem. Maddie to dziewczynka, z którą da się porozmawiać na dłuższą metę, a także pośmiać, nawet z błahych rzeczy. Jest strasznie podobna do Cassandry w wielu aspektach. Na tyle, ile zdążyłem ją poznać, wiem, że to fajna dziewczynka. A jej głos? Jest prześliczny jak na te 7 lat. Jestem pewien, że nawet największe gwiazdy nie miały takiego, gdy były w jej wieku. Może mi się wydawać lub nie, ale czuję, że wyrośnie na znaną piosenkarkę. Trzeba chronić ją za wszelką cenę, bo takich dzieci jak ona jest mało.

   Wbrew pozorom, nie zdawałem sobie sprawy, że mogę aż tak polubić dziecko, które widzę dopiero  może jakiś piąty raz. Nie zdawałem sobie z tego sprawy, nigdy jakoś specjalnie nie przepadałem za dziećmi. Dla mnie mogły one po prostu być lub nie, a i tak nie zmieniłoby to za wiele w moim życiu.

   Ale Maddie jest inna niż te wszystkie dzieciaki. Można by rzec, że jest ponad przeciętną. Mimo tego, co przechodzą, wciąż pozostaje roześmianą dziewczynką, pełną marzeń. A widzę, ile przechodzą i widzę, że jest im ciężko. Mnie też by było na ich miejscu. W tej chwili żałuję, że nie potrafię choć lepiej śpiewać, ale kiedyś przypadkowo nauczyłem się grać na pianinie i mam nadzieję, że to małej wystarczyło i nie wymaga ode mnie tego, bym śpiewał jak anioł. Bo to po prostu jest niewykonalne. Miło tak sobie czasem pograć, zwłaszcza, że nie mam za wiele czasu, by to często robić.

- A nauczysz mnie też tak grać? - zapytała, gdy rozmawialiśmy o różnych rzeczach.

- A chciałabyś? - Uśmiechnąłem się, a ona pokiwała główką. - To może kiedyś cię nauczę. Nie wiem, czy będę potrafił, wiesz? - Nikogo nigdy nie uczyłem. - Poczochrałem ją po włoskach.

- Będę cię uważnie słuchać. Szybko się uczę – odparła natychmiast.

- O, w to, to ja nie wątpię. - Zaśmiałem się. - Słyszałem, że będziesz szła do szkoły muzycznej. To prawda? - zagadnąłem, przenosząc jedną nogę przez siedzenie, tak, że miałem je między udami.

- Taak... - powiedziała cicho, przedłużając krótki wyraz. - Cassie chce mnie tam zapisać. I mama chce. I Jake chce – mówiła jakby z wyrzutem.

- A ty nie chcesz? - zapytałem odrobinę zdziwiony, a ona lekko wzruszyła ramionami. Co się dzieje?

- Nie wiem – odpowiedziała cichutko.

- Hej. - Położyłem rękę na jej pleckach. - Przecież pięknie śpiewasz. Nauczysz się wiele w takiej szkole i pewnie poznasz nowych przyjaciół. Dlaczego się smucisz? Ja na twoim miejscu bym się cieszył.

- Cieszę się.

- No, mała, nie gniewaj się, ale ja nie bardzo to widzę. Co jest?

-Bo... oni wszyscy chcą, żebym tam poszła... i żebym śpiewała...

- I co w tym złego? Masz talent. Nie wszystkie dzieci mają taką szansę jak ty.

- Ale mają przynajmniej pieniądze na to... - odpowiedziała, zwieszając główkę, a mnie na sekundę zatkało. Chwila, co? Z tego co wiem, Cassandra ma dzięki firmie ogrom kasy, a przynajmniej powinna. Więc co jest nie tak, że Maddie mówi w ten sposób? Raczej wszystko z nią w porządku i nie mówi niestworzonych rzeczy. Chyba lepiej, jeśli już dalej nie będę o nic pytać.

- Chcesz się przytulić? - zapytałem, przełykając głęboko ślinę. Nie wiem, co innego miałbym powiedzieć, więc to było najostrożniejsze.

   Od razu po moim pytaniu poczułem małe, drobne ciałko przy sobie i po prostu objąłem ją ramionami, i głaskałem po jej włoskach. Nic nie rozumiem z całej tej sytuacji, ale się dowiem.

- Maddie...chyba powinnyśmy już iść... - usłyszałem zagubiony głos obok nas.

   Podniosłem głowę i zobaczyłem Cassandrę. Można się domyślić, że wszystko słyszała. Zapewne nie jest tym zachwycona.

- Ale dlaczego? - jęknęła dziewczynka. - Ja chcę jeszcze pośpiewać...

- Musimy już iść – powiedziała, patrząc tępo na siostrę.

   Dziewczynka wstała i ze smutkiem pomaszerowała do szatynki. Również wstałem i podszedłem do nich dwóch.

- Możemy porozmawiać? - zapytałem z poważną miną.

- Nie sądzę. - Krzywo się uśmiechnęła. - Maddie, chodź. - Już odchodziła, ale złapałem ją mocno za łokieć, uniemożliwiając jej jakikolwiek ruch.

- A ja sądzę, że możemy.

- Puść mnie – powiedziała ciszej.

   Zobaczyłem w jej oczach gniew, ale też i przerażenie. Jej klatka piersiowa szybko się podnosiła i opadała, ale nie zamierzałem jej puszczać. Wiem, że gdybym to zrobił, uciekłaby natychmiast, bez żadnego słowa.

- Nie puszczę, dopóki ze mną nie porozmawiasz – odpowiedziałem patrząc jej głęboko w oczy. I to był właśnie mój błąd. Bo zobaczyłem TE oczy, których nie powinienem. Zobaczyłem JĄ. Pod wpływem moich omamów, puściłem ją, bo bałem się, że zrobię JEJ krzywdę. Nim się zorientowałem, co zrobiłem, jej już nie było przede mną. Szła do wyjścia.

- Czekaj! Harry! Stój! - krzyczałem, biegnąc za nimi. Na szczęście zdążyłem je dogonić nim wyszły i skutecznie zatarasowałem im drogę blokując drzwi. Maddie najwyraźniej uznała to za jakąś zabawę, bo zaczęła się cicho śmiać. - Harry! - krzyknąłem głośniej.

   Cassandra próbowała mnie odsunąć, ale na szczęście w porę zjawił się Styles.

- Co do... Co wy robicie? - zapytał odrobinę zmieszany.

- Zabierz Maddie – nakazałem mu. - Lubisz truskawki? - zwróciłem się do małej.

- Lubię! - pisnęła uradowana, że aż podskoczyła. Bogu dzięki.

- To idź z Harrym do kuchni, słońce – powiedziałem na jednym wdechu i tyle już ją widziałem. Natomiast pokonana Cassandra zawróciła do salonu. I słusznie, bo nie zamierzam się z nią kłócić.

   Ruszyłem za nią, a gdy znaleźliśmy się w głównym pomieszczeniu tego domu, ona natychmiast na mnie naskoczyła.

- Nie wiem, gdzie są, rozumiesz?! W ogóle nie kojarzę tego miejsca i nie mam pojęcia, gdzie to jest! Przykro mi, bo moja pomoc wam jest jednak zbędna! I nie próbuj mnie tu przetrzymywać, bo wyjdę stąd, używając albo siły, albo broni!

- Zamknij się i uspokój! - krzyknąłem w końcu, ostatecznie ją uciszając. - Nie o tym chciałem porozmawiać. Równie dobrze to samo mogli powiedzieć mi chłopaki.

- To czego ode mnie chcesz?

- Nie udawaj, że nie wiesz, dobra? Wiem, że słyszałaś moją rozmowę z Maddie. I nie próbuj mi wmówić, że nie.

   Milczała, nawet na mnie nie patrzyła, a z jej miny mogłem wyczytać, że nie chce o tym rozmawiać. No trudno, bo ja muszę się dowiedzieć, co się dzieje i nie ma innej opcji.

- Cassandra...

- A co, jeśli nie chcę o tym rozmawiać? - odezwała się, patrząc na mnie. - Zbijesz mnie? - zapytała, a ja nie dowierzałem temu, co mówiła.

- Co? Co ty gadasz? - zatkało mnie.

- Co mi zrobisz, jeżeli ci nie powiem? - Jej głos się załamał i miałem wrażenie, że zaraz się rozpłacze.

- Ja... Boże, Cassandra, po prostu się martwię. Widzę, że coś się dzieje i chcę wiedzieć co, żeby wam pomóc. Powiedz, a pomogę i...

- Tak, moja rodzina ma problemy – wypaliła nieoczekiwanie i naprawdę się rozpłakała. - To chciałeś usłyszeć, prawda? - zapytała, szlochając. Odwróciła się ode mnie, objęła się ramionami i płakała. A mnie coś ruszyło i poczułem ukłucie w sercu.

   Powoli podszedłem do niej i położyłem dłoń na jej plecach. Chciałem coś powiedzieć, ale ona, gdy tylko poczuła mój dotyk na sobie, szybko się odwróciła i przyległa do mnie całym swoim ciałem, mocząc łzami mój t-shirt.

   Zdezorientowany, mocniej ją ścisnąłem, ułożyłem dłoń na jej głowie i pozwoliłem się wypłakać. I ponownie na chwilę poczułem przy sobie JĄ.

- Nie powinienem pytać, prawda? - zapytałem cicho, ponad jej ramieniem.

   Odsunęła się ode mnie i pokręciła głową, a policzki miała całe we łzach.

- Teraz to już bez znaczenia. Co chcesz wiedzieć?

- Chodź, usiądziemy. - Kiwnąłem głową na kanapy, a ona ruszyła do tamtego miejsca i usiadła na jednym końcu sofy ze zwieszoną głową, spoglądając za swoje paznokcie, którymi się bawiła.

Usadowiłem się obok niej, ale w bezpiecznej odległości, nie chcąc byś nachalny.

- To prawda, co mówiła Maddie? Nie macie pieniędzy? - zapytałem, patrząc to na jej twarz, to na dłonie, które nieprzerwanie się poruszały.

- To nie tak – wymamrotała. - Ale... chyba wiesz, że szkoła muzyczna kosztuje fortunę. - Uniosła głowę i zaczęła szybciej mrugać oczami. - A ja tak bardzo chcę ją zapisać do tej szkoły. Chciałabym, by miała wszystko, czego jej potrzeba i czego zapragnie – przerwała. - Zauważyłeś pewnie, że jest bardzo mądra. - Spojrzała na mnie, a ja przytaknąłem. - Zdążyła się zorientować, że to ja daję im wszystkie potrzebne pieniądze i trzeba było jej to wytłumaczyć, i...

- Przepraszam, że ci przerywam, ale... dlaczego biorą od ciebie pieniądze? Twoja mama nie pracuje, nie...

- Nie – ucięła. - Mówiłam ci, że choruje na serce i... i to z tego względu. Zachorowała kilka lat temu, bardzo poważnie. Nie była zdolna do pracy, nadal nie jest, lekarze jej zabronili. Dostaje oczywiście pieniądze od państwa, ale odkąd Jake ukończył 16 lat, tych pieniędzy jest znacznie mniej. Jake trochę próbuje dorabiać, ale to głównie ja ich utrzymuję i... Chyba już wiesz, dlaczego tak bardzo zależało mi na tych pieniądzach z napadu na bank. - Przeniosła wzrok na okno za mną i przygryzła wargę, która jej drżała. Przez chwilę znów milczała.

- Te pieniądze były dla nich. Tylko dzięki mnie mają za co żyć i z czego się utrzymać. To ja ich sprowadziłam do Londynu – szeptała, a jej głos jakby zanikał.

- A wasz tata? Też nie pracuje? - zapytałem bezmyślnie, a ona się natychmiast spięła i znów popatrzyła na mnie. Znów zobaczyłem w jej oczach przerażenie, ale też i rozpacz. I tym razem większe. - Co ja takiego powiedziałem? - zapytałem odrobinę zaniepokojony.

- Zapytałeś o to – odpowiedziała pusto. - Nigdy więcej tego nie mów.

- Prze-przepraszam – zająknąłem się, bo nie wiedziałem, dlaczego akurat tak zareagowała. Chyba znowu palnąłem coś, czego nie powinienem. - Co z waszą mamą? - zadałem kolejne pytanie, licząc, że zapomni o poprzednim.

- Jest już w miarę dobrze. Jutro wychodzi ze szpitala – wymamrotała. Podciągnęła nogi pod brodę i objęła je ramionami. Wyglądała trochę jak bezbronne dziecko, które czymś się smuci. - A ja nie śpię po nocach, bo wciąż się martwię...

- Jeśli będziecie potrzebować pomocy – dzwoń – zaproponowałem, a ona parsknęła śmiechem. - Co? - Zmarszczyłem brwi.

- Wiesz... Mówiłeś, że nic nie pamiętasz, kiedy byliśmy w Nowym Jorku, ale ja pamiętam. Pamiętam, że wtedy taki nie byłeś, nie byłeś taki pomocny, nic cię nie obchodziło. Liczył się gang i imprezy. Ale nigdy nie pomyślałabym, że będziesz w stanie się o kogoś martwić, że będziesz oferował swoją pomoc. Wtedy to było do ciebie niepodobne. 

- Może się zmieniłem? - odezwałem się.

   Kłamałem. Pamiętam niemal wszystko, co przeżyliśmy w Nowym Jorku, wystarczająco. Skłamałem, chyba tylko dlatego, by tego nie pamiętać. Ale jest odwrotnie. Przy tej dziewczynie wszystko powraca, nawet jeśli tak nie powinno być.

- Zmieniłeś się, Louis. - Pokiwała głową, gapiąc się w podłogę. - Ale chyba jednak chciałabym, abyś pamiętał cokolwiek – wymamrotała, niczego nieświadoma. - Pomogę wam odbić chłopaków... Muszę się w końcu ogarnąć – dodała, a ja przytaknąłem, że rozumiem.

- Zostaniecie jeszcze trochę? Wiesz, żeby Maddie mogła pośpiewać – zmieniłem temat, by się nie domyśliła. Pokiwała głową, ale się nie odezwała.

***

OGŁOSZENIE!
Ze względu na to, że mam ogrom nauki, bo jestem w liceum, rozdziały będą wciąż pojawiać się co 2 tygodnie. Chciałabym wstawiać je częściej, ale póki co nie mam wystarczająco dużo materiału, by pisać się na coś takiego. Poza tym, gdyby może czytało to więcej osób, może poczułabym, że mam dla kogo to robić. Nie zrezygnuję oczywiście z bloga, nie odejdę, ale naprawdę przykro mi, że to fanfiction ma o wiele mniej wyświetleń niż poprzednie.
Nie wiem, może ktoś ma jakiś pomysł na reklamę, może ktoś poleci komuś moje bazgroły. Ja próbowałam chyba wszystkiego, nie bardzo się udało.
Chciałabym wiedzieć tylko, że nie robię tego niepotrzebnie, że ktoś tu jest i to czyta...
/Perriele rebel